9 kwietnia prof. Zdzisław Samsonowicz z Politechniki Wrocławskiej otrzyma w Krakowie tytuł doktora honoris causa tamtejszej Akademii Górniczo-Hutniczej. Senat AGH decyzję o wyróżnieniu prof. Samsonowicza podjął 27 grudnia 2009 roku - informuje Andrzej Charytoniuk z Politechniki Wrocławskiej.
W sierpniu 1945 r. wraz z grupą kolegów przeszedł na tereny Politechniki, gdzie wspólnie założyli Straż Akademicką Politechniki. Prof. Samsonowiczowi powierzono funkcję kierownika transportu. Jako mechanik samochodowy powiększył liczbę jednostek transportowych co skutecznie przyczyniło się do zwiększenia tempa remontu uczelni.
Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1950 roku, po czym otrzymał etat asystenta. W 1961 r. uzyskał tytuł doktora, w 1965 r. doktora habilitowanego, a następnie profesora nadzwyczajnego (1972 r.) i zwyczajnego (1986 r.). Zrealizował 17 patentów krajowych i zagranicznych, z których wiele znalazło praktyczne zastosowanie. W 1973 r. w uznaniu zasług otrzymał Krzyż Kawalerski.
Będąc przez wiele kadencji członkiem Zespołu Naukowo-Dydaktycznego Mechanika (obecna nazwa - Komisja Akredytacyjna) po trzech latach starań wywalczył w 1982 roku wprowadzenie do programów nauczania dla wszystkich Wydziałów Mechanicznych przedmiotu Automatyzacja procesów produkcyjnych. Dzięki staraniom prof. Samsonowicza Ministerstwo Edukacji Narodowej stworzyło kierunek o nazwie Automatyka i Robotyka.
Profesor przez całą swoją karierę naukową był związany Wydziałem Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Był promotorem 11 prac doktorskich i oceniał 8 wniosków na tytuł profesora. W jego dorobku znajdują się 202 publikacje. Na uczelni pełnił m.in. funkcję prodziekana, zastępcy dyrektora Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji oraz przewodniczącego komisji ds. programów nauczania.
Był wielokrotnie odznaczony i wyróżniany. Otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, a także odznaki: złotą Politechniki Wrocławskiej, XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska, Pioniera Wrocławia, Budowniczego Wrocławia oraz Zasłużonego dla Dolnego Śląska. Jest także m.in. laureatem zespołowej Nagrody Państwowej oraz 8 nagród ministerialnych i 28 nagród rektorskich.
W latach 1959-65 ściśle współpracował z Kliniką Kardiochirurgiczną. Za zasługi w rozwoju tej dziedziny medycyny otrzymał nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, a w 1966 r. został uznany za jednego z trzech zasłużonych perfuzjonistów (specjalistów obsługujących płucoserce) w Europie.
PAP - Nauka w Polsce
poleca:
