04 grudnia 2008 (czwartek)

Sputnik Nad Krakowem

Udostępnij

W dniach 28 listopada - 4 grudzień krakowski ARS przeniesie się w Kosmos za sprawą Festiwalu Filmów Rosyjskich “Sputnik nad Krakowem". Na atrakcje liczyć mogą też najwięksi kinomani.

Kino XXI wieku:

28.11. Shultes (2008), reż. BakurBakuradze, 100min.
29.11. Okrucieństwo (2007), reż. arina Lubakova, 89min.
30.11. Spadkobiercy (2008), reż. Konstantin Odiegov, 90min.
01.12. Słowo jak głaz (2007), reż. Aleksiej Mizgiriew, 100 min.
02.12. Podroż ze zwierzętami domowymi (2007), reż. Wiera Storożewa, 97min.
03.12. Wyspa (2006), reż. Paweł Łungin , 112min.
04.12. Pełen oddech (2007), reż. Walery Pendrakowski, 114min.

Klasyka kina radzieckiego i rosyjskiego:

28.11. Świat się śmieje (1934) reż. Grigorij Aleksandrow, 89min
29.11. Moskwa nie wierzy łzom (1979) reż. Vladimir Menshov, 139min.
30.11. Dworzec dla dwojga (1982) reż. E. Riazanow, 141min.
01.12. Lecą żurawie (1957) reż. Michaił Kałatoziszwili, 94min.
02.12. Los człowieka (1959) reż. Siergiej Bondarczuk, 99min.
03.12. Ofiarowanie (1986), reż. A. Tarkowski, 149 min.
04.12. Mała Wiera (1988) reż. W. Piczul, 128min.

Seanse:
19:00 Kino XXI wieku,
12:00, 21:00 Klasyka kina radzieckiego i rosyjskiego

Ceny:
Bilety: 12zł
Karnety na cykl Kino XXI wieku - 63zł
Karnety na cykl Klasyka kina radzieckiego i rosyjskiego - 63zł
Karnet na całość - 112zł

OPISY:
Shultes, 100 min.
reżyseria: Bakur Bakuradze
Film biorący udział w konkursie tegorocznego festiwalu w Cannes.
Aleksiej Shultes były sportowiec, doznał poważnych obrażeń w wyniku wypadku samochodowego. Mieszka z chorą matką, czasami odwiedza brata w wojsku, staje się kieszonkowcem, kradnie portfele u zagapionych przechodni. Zawsze nosi ze sobą notes, w którym zapisuje wszystkie szczegóły swojego życia. Shultes prawie nic nie pamięta i może dotknąć prawdziwego życia tylko kradnąc. W jego życiu nie ma miejsca dla miłości, przyjaźni. Jedyny moment zderzenia z ludzkimi uczuciami to wtedy, kiedy w jego rękach znajduje się nagranie wideo młodej dziewczyny, którą niedawno okradł. Zderzenie z cudzym życiem i cudzymi uczuciami doprowadzają Aleksieja do nieprzemyślanych czynów.

Okrucieństwo 2007, 89 min.
reżyseria: arina Lubakova
Wika, dziewczynka pragnąca niezależności, z dachu swojego bloku robi przypadkowo zdjęcia mieszkańcom sąsiedniego budynku. Nagle w obiektywie aparatu widzi scenę miłosną pomiędzy Zoją samotną biznesswoman i jej żonatym sąsiadem. Wika postanawia zaszantażować bogatego kochanka Zoi, ale ten szybko rozpoznaje szantażystkę, a bojąc się że jego tajemnica wyjdzie na jaw, zrywa z Zoją. Zoja poznaje Wikę i ta namawia kobietę na okrutną zemstę&

Spadkobiercy 2008, 90 min.
reżyseria: Konstantin Odiegov
Na syberyjskiej wsi mieszka zwykła rodzina - ojciec - leśniczy , matka - pielęgniarka, syn uczy się w liceum. Każdego lata jeżdżą do babci na Krym, ale wszystko psuje się przez problemy ojca w pracy. Zaczyna pić i wciąga w to swoją żonę. Nastolatek zostaje bez opieki rodziców. Musi sprzedawać kradzione rzeczy na bazarze żeby mieć pieniędze na jedzenie. Nagle do jego rąk trafia pewna rzecz która zmienia życie całej rodziny.

Słowo jak Głaz 2007, 100 min.
reżyseria: Aleksiej Mizgiriew
Współczesna Moskwa - jarząca się niezwykłymi światłami, europejska, ale i jednocześnie brutalna. Miasto nadziei i niespełnionych oczekiwań, w tym mieście słabszy nie ma szans. Po zakończeniu służby wojskowej Anton przyjeżdża do ukochanej dziewczyny. Zostaje odrzucony, ale nie poddaje się, bo nie jest przyzwyczajony do przegranej. Aby osiągnąć swój cel gotów jest zrobić wszystko. Głaz to film o dwudziestolatkach - ludziach należących do epoki MTV, kierujących się w życiu reklamowym sloganem Bierz od życia to, co najlepsze.

Podróż ze zwierzętami domowymi, 97 min.
reżyseria: Wiera Storożowa
Film nominowany w 6 kategoriach do nagrody Narodowej Akademii Sztuki i Nauki Kinematograficznej Rosji Złoty Orzeł.
Natalia po śmierci swojego męża, za którego została zmuszona wyjść w wieku 16 lat, postanawia zmienić swoje życie, wyswobodzić się z nakazów i konwenansów. Na swojej drodze spotyka Siergieja, który powinien pomóc jej w tej przemianie. Okazuje się jednak, że Siergiej jest osobą z tego samego świata, co jej zmarły mąż. Natalia decyduje się więc porzucić go, sprzedać cały swój majątek i wraz ze swoją kozą i psem wyruszyć w podróż. Co jej przyniesie?

Wyspa, 112 min.
reżyseria: Paweł Łungin
Film opowiada historię człowieka, który chcąc ratować własne życie zabija przyjaciela. Postanawia szukać przebaczenia w klasztorze. Staje się Bożym szaleńcem, śpi na hałdzie węgla w rozlatującym się baraku, przepowiada przyszłość, wypędza demony. Jego życie wypełnione jest bez reszty modlitwą, pracą i oczekiwaniem na Boże przebaczenie. To film o winie i odkupieniu, o dojrzewaniu do odpowiedzialności za własne czyny.W postać Anatolija wcielił się były lider rosyjskiej kapeli rockowej Piotr Mamonow, który sam zdecydował się zamieszkać kilka lat temu w małej wiosce, by szukać spokoju i odnaleźć wiarę w Boga. Niektórzy dostrzegali w filmie echa arcydzieła Andriej Rublow Tarkowskiego, podkreślając, iż reżyser i scenarzysta starali się wywołać te podobieństwa przez pewne zabiegi, jak liczne przedstawienia obrazów wody, monochromatyczną kolorystykę obrazu, twarze i wygląd mnichów.

Pełen oddech, 114 min.
reżyseria: Walery Pendrakowski
Irina - piękna, dojrzała (ok. 40 - letnia) kobieta. Jej ostatnią miłością jest młody mężczyzna, Kostia. Jest między nimi 10 lat różnicy, ale Irina nie czuje z tego powodu kompleksów. Kostia też komfortowo czuje się w towarzystwie starszej kochanki, pozwala siebie kochać - i korzysta z wszelkich możliwości tego związku. Wspaniałym samochodem Iriny przyjeżdżają z Moskwy do zaniedbanej małej rybackiej wioski, która znajduje się na brzegu Kierczyńskiego zalewu, gdzie Kostia odpoczywał w przeszłości. Ludzie w tej wiosce żyją na granicy dwóch światów, pomiędzy radzieckim a ukraińskim, i nie żyją, a tylko egzystują. Ktoś żyje ze swoich wspomnień, ktoś kradnie, a ktoś trudni się przemytem. Mieszkańcy stolicy trafiają do tego niezwykłego świata, tutaj Kostia przeżywa fascynację młodą dziewczyną Katią. Dziesięć lat temu Katia zakochała się w nim, i okazało się, że czeka na niego do tej pory. Kostia wydaje jej się księciem z bajki. Irina, będąc kobietą mądrą i doświadczoną, znajduje wyjście z każdej sytuacji. Wydaje jej się, że zna Kostię lepiej od niego samego, decyduje się pozwolić zakochanym na krótką podróż. Myśli, że Kostia otrzymując wolność szybko do niej wróci. Wszystko toczy się według jej planu, ale w tej miejscowości panują inne, nieznane jej zasady, w rezultacie czego wydarzenia zaczynają rozwijać się według innego, dramatycznego schematu.

Świat się śmieje, 89min
reżyseria: Grigorij Aleksandrow
obsada: Leonid Utjesow, Lubow Orłowa, Mariya Strelkova
Kostek Potiechin, pastuch znad Morza Czarnego, kocha muzykę i często przygrywa swojej trzodzie na fujarce. Talent chłopaka wzbudza zainteresowanie. młodego profesora wiolinistyki. Pod jego kierunkiem Kostek uczy się grać na skrzypcach, robiąc szybkie postępy. Pewnego dnia Elena, ekscentryczna panna z dobrego domu, bierze omyłkowo Kostka za słynnego dyrygenta Leopolda Fraschiniego. Nie dziwią jej nawet rubaszne maniery pastucha, gdyż uznaje je za przejaw oryginalności artysty. Elena zaprasza Kostka na przyjęcie do swojej luksusowej nadmorskiej willi. Z winy Potiechina przyjęcie kończy się wielką klapą. Kilka miesięcy później Kostek wyrusza do Moskwy. Film Aleksandrowa zapoczątkował modę na nowy w ZSRR gatunek filmowy - musical. Ta liryczna komedia, łącząca w sobie elementy folkloru, groteski i burleski, opowiada o zabawnym pastuchu fermy hodowlanej, który robi karierę jako dyrygent orkiestry jazzowej i o służącej, która staje się główną gwiazdą tej orkiestry. Początkowo słuchaczami Kostii są jedynie owce i krowy ale kiedy zostaje zaproszony przez córkę właścicieli pensjonatu do przygrywania gościom wydaje się, że kariera stoi przed nim otworem a jego samorodny talent został wreszcie dostrzeżony. Niestety na muzyczny zew pastucha odpowiada jego stado, które dokonuje prawdziwych spustoszeń. Kostia niezrażony tą przygodą wyrusza do miasta gdzie spotyka Aniutę; prostą ale utalentowana dziewczynę. Ich wspólny występ okazuje się wielkim sukcesem. Świat się śmieje bił rekordy popularności wśród, nie tylko rodzimej, publiczności. Film pozbawiony wyraźnych akcentów dydaktycznych, bezpretensjonalny i prawdziwie zabawny wypełniał lukę w kinie radzieckim tamtych lat. O sukcesie Aleksandrowa zadecydowało kilka elementów, z których najważniejsze to umiejętne wykorzystanie wypróbowanych gagów, połączenie wątków komediowych z czysta liryką, efektowna, wręcz wystawna inscenizacja, błyskotliwe kreacje aktorskie a przede wszystkim muzyka debiutującego kompozytora Izaaka Dunajewskiego. Jego melodie znali i nucili wszyscy, jak imperium sowieckie długie i szerokie.

Moskwa nie wierzy łzom, 139min.
reżyseria: Vladimir Menshov
Obsada: Wiera Alentowa, Irina Murawiewa, i Raisy Riazanowej, a także Aleksieja Batałowa
Akcja filmu rozpoczyna się w 1958 r., a kończy w drugiej połowie lat 70. W okresie tych niemal 20 lat trzy jego bohaterki, młode dziewczyny, mieszkanki hotelu robotniczego, stają się dojrzałymi kobietami ze sporym bagażem życiowych doświadczeń. Autorzy z serdeczną życzliwością, ale i nutką rozbawienia ukazują ich losy, codzienne radości i smutki, nadzieje i rozczarowania. Atutem filmu jest świetne aktorstwo trzech odtwórczyń głównych ról: Wiery Alentowej, Iriny Murawiewej i Raisy Riazanowej, a także Aleksieja Batałowa jako wybranka jednej z nich. Operatorowi Igorowi Słabniewiczowi udało się też stworzyć na ekranie sugestywny obraz Moskwy, zarówno lat 50. jak i 70., z jej modą, obyczajami, charakterystycznym rytmem życia i specyficzną atmosferą. Postacie bohaterek są mocno wtopione w pejzaż stołecznej metropolii, a ich losy ściśle z nią związane. W oczach młodych prowincjuszek Moskwa symbolizuje nowe, lepsze życie, możliwość społecznego awansu, szansę na korzystne małżeństwo. Ich losy potoczą się odmiennie, bo też każda z nich inaczej rozumie szczęście i życiowy sukces i każda innym sposobem będzie próbowała to osiągnąć.W jednym z moskiewskich hoteli robotniczych mieszkają trzy dziewczyny, które przyjechały do stolicy z różnych stron kraju: Katerina, Antonina i Ludmiła. Katia nie dostała się na studia i z konieczności rozpoczęła pracę w fabryce. Koleżanki z pokoju pocieszają ją w zmartwieniu. Wkrótce Antonina, marząca o spokojnym, przeciętnym życiu, wychodzi za mąż za kolegę z pracy, sympatycznego i skromnego Nikołaja. Inaczej widzi swą przyszłość Ludmiła. Ambitna i obdarzona dużą wyobraźnią chce urządzić się w życiu, zrobić karierę, obracać się w wyższych sferach. Sortująca chleby w piekarni dziewczyna przedstawia się jako studentka, polując na bogatego męża.Gdy daleki krewny Katii, profesor, prosi, by pod jego nieobecność zaopiekowała się jego moskiewskim mieszkaniem, Ludmiła przenosi się tam wraz z Katią. Podając się, za namową Ludmiły, za córki profesora, dziewczyny poznają znanego hokeistę Gurina i operatora telewizyjnego Raczkowa. Znajomość ta owocuje małżeństwem Ludmiły z Gurinem i romansem Katii z Raczkowem. Ale gdy operator dowiaduje się niebawem, że dziewczyna jest tylko robotnicą, rzuca ją, choć wie, że Katia jest w ciąży. Kiedy na świat przychodzi córeczka, Aleksandra, Katia może liczyć tylko na pomoc przyjaciółek. Mija 18 lat, w ciągu których wiele zmienia się w życiu trzech bohaterek. Niewzruszona pozostaje tylko ich przyjaźń, której trwałość znów wkrótce docenią.

Dworzec dla dwojga, 141min
reżyseria: E. Riazanow,
Obsada: Ludmiła Gurczenko, Oleg Basiłaszwili, Nikita Michałkow, Nonna Mordiukowa, Michał Kononow, Anastasija Wozniesienska
Film Riazanowa jest wzruszającą opowieścią o miłości dwojga samotnych ludzi, którzy poznają się na dworcu kolejowym prowincjonalnego miasteczka. Smutna komedia - takie określenie chyba najbardziej pasuje do Dworca dla dwojga - jest filmem nastroju i zamyślenia. Filmem smutnym - bo opowieść o losach Wiery i Płatona złożona jest z wydarzeń niewesołych, komedią - ponieważ Riazanow jest mistrzem obserwacji, który z błahych szczegółów potrafi zbudować sytuacje frapujące i nieodparcie śmieszne. Melancholijny liryzm łączy się u niego z ostrą satyrą, wzruszenie ze śmiechem. Ludmiła Gurczenko stworzyła tu niezapomnianą kreację, subtelnie ukazując spowodowaną przez miłość przemianę krzykliwej kelnerki z dworcowej restauracji w opiekuńczą i pełną oddania kobietę. Za swoją rolę aktorka otrzymała główną nagrodę na XVI Wszechzwiązkowym Festiwalu Filmowym w Leningradzie w 1983 roku.

Lecą żurawie, 94min
reżyseria: Michaił Kałatoziszwili.
obsada: Tatiana Samojłowa, Aleksiej Batałow, Andriej Szworin, Wasyl Merkurjew
Poruszająca opowieść o miłości zdławionej przez krwawą dwudziestowieczną historię. Kiedy wybucha II Wojna Światowa Borys zgłasza się na ochotnika i zostaje wysłany na front. Jego ukochana - Weronika, przybywa na stację zbyt późno, by go pożegnać. Zostaje sama, pełna tęsknot i wyczekiwania. Giną jej rodzice, a od Borysa wciąż nie ma żadnych wieści. Samotna i zalękniona ulega w chwili słabości przyrodniemu bratu Borysa, Markowi. Jednak ich małżeństwo szybko okazuje się pomyłką, gdyż Weronika nie potrafi zapomnieć tego, co ją łączyło z Borysem i żyje płonną nadzieją, że go jeszcze zobaczy.
Film wyróżniono Złotą Palmą oraz nagrodą aktorską dla Tatiany Samojłowej na MFF w Cannes w 1958 roku.

Los człowieka, 99min.
reżyseria: Siergiej Bondarczuk
Obsada: Siergiej Bondarczuk, Pavel Boriskin, Zinajda Kirijenko, Pavel Wolkow
Ekranizacja słynnego opowiadania Szołochowa, jednego z niewielu utworów literatury radzieckiej podejmującego temat rosyjskich jeńców wojennych w II wojnie światowej. Historia człowieka (Andriej Sokołow), którego życie zostało brutalnie zrujnowane przez Drugą Wojnę Światową. Jego żona i córka zginęły podczas bombardowania rodzinnej wioski Sokołowa, spędził część wojny jako jeniec, zaś jego jedyny syn poległ na froncie zaledwie kilka dni przed zwycięstwem...
Film był laureatem głównych nagród na wielu festiwalach filmowych.

Ofiarowanie, 149 min.
reżyseria: A. Tarkowski
Dla Aleksandra, pięćdziesięcioletniego intelektualisty - podobnie jak dla wielu bohaterów Dostojewskiego - największym wzorcem moralnym jest Jezus Chrystus. Gdy zatem zostaje ogłoszony alarm ostrzegający przed eksplozją atomową, Aleksander postanawia ofiarować się Bogu, aby w ten sposób oddalić apokaliptyczną wizję... Ostatni film zmarłego w 1986 roku reżysera, uważany za jego testament twórczy.

Mała Wiera, 128min
reżyseria: W. Piczul
obsada: Ludmiła Zajcewa, Yuri Nazarow, Natalya Negoda, Andrei Sokolov
Akcja filmu rozgrywa się w jednym z portowych miast Morza Czarnego gdzie mieszka z rodzicami nastoletnia Wiera. Kiedy matka znajduje w jej torebce dwudziestodolarowy banknot rodzina wpada w popłoch wzywając nawet mieszkającego w Moskwie starszego syna Wiktora. Wiera zabiera pieniądze by spędzić czas ze swoimi znajomymi na dyskotece. Podczas zabawy dochodzi do bójki i interwencji milicji. Wiera ucieka na plażę, gdzie spotyka Siergieja studenta mieszkającego w pobliskim akademiku. Znajomość przeradza się w trwały związek, łagodzący konflikty rodzinne Wiery, awantury z ojcem pijakiem i nieustanne utyskiwania zapracowanej matki. Kiedy młodzi postanawiają się pobrać rodzice wyrażają stanowczy sprzeciw. Wiera oświadcza więc, że jest w ciąży czym chce wymusić zgodę na zaręczyny i zamieszkanie Siergieja pod jednym dachem. Konflikt między rodzicami a przyszłym zięciem jest jedynie kwestią czasu. Podczas urodzin ojca dochodzi do awantury, w wyniku której Siergiej zaatakowany nożem trafia do szpitala a ojcu grozi więzienie. Wiera nakłaniana przez rodzinę składa fałszywe zeznania, czym zraża do siebie Siergieja. Jej świat zaczyna się walić. Rodzice zdają się zupełnie tego nie zauważać. Dopiero próba popełnienia samobójstwa sprowadza na wszystkich opamiętanie...

Krakowskie Centrum Kinowe ARS

Sputnik Nad Krakowem - duża mapa »

ostatnia zmiana: 2008-11-25